შემადგენლობა: ვალსარტანი , ამლოდიპინი, ჰიდროქლოროთიაზიდი.
ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: პრეპარატები, რომლებიც ზეგავლენას ახდენენ რენინ- ანგიოტენზინის სისტემაზე. ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტები სხვა პრეპარატებთან კომბინაციაში. ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტები, სხვაკომბინაციები.
ჩვენებები: ესენციალური (პირველადი) არტერიული ჰიპერტენზიის მკურნალობა.
აღნიშნული კომბინირებული პრეპარატი არ არის ნაჩვენები არტერიული ჰიპერტენზიის საწყისი თერაპიისთვის.
უკუჩვენებები: მომატებული მგრძნობელობა ამლოდიპინის, ვალსარტანის, ჰიდროქლოროთიაზიდის, სულფონამიდის სხვა წარმოებულების ან ნებისმიერი დამხმარე ნივთიერების მიმართ. ორსულობა და ლაქტაცია.
ჰიდროქლოროთიაზიდის შემცველობის გამო, პრეპარატი ექსფორჯი H უკუნაჩვენებია ანურიის მქონე პაციენტებისთვის.
ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების II (არა II), მათ შორის ვალსარტანის, ან ანგიოტენზინ_x0002_გარდამქმნელი ფერმენტის (აგფ) ინჰიბიტორების გამოყენება ალისკირენთან კომბინაციაში მე-2 ტიპის შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში.
დოზირება: პრეპარატის ექსფორჯი H რეკომენდირებული დოზს შეადგენს ერთი ტაბლეტი დღე-ღამეში.
შენახვის პირობები: შეინახეთ არაუმეტეს 30С ტემპერატურაზე, ტენისგან დასაცავად დამზადებულ ორიგინალურ შეფუთვაში.
გაცემის კატეგორია: რეცეპტის მიხედვით.

შემადგენლობა: ვალსარტანი , ამლოდიპინი, ჰიდროქლოროთიაზიდი.
ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: პრეპარატები, რომლებიც ზეგავლენას ახდენენ რენინ- ანგიოტენზინის სისტემაზე. ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტები სხვა პრეპარატებთან კომბინაციაში. ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტები, სხვაკომბინაციები.
ჩვენებები: ესენციალური (პირველადი) არტერიული ჰიპერტენზიის მკურნალობა.
აღნიშნული კომბინირებული პრეპარატი არ არის ნაჩვენები არტერიული ჰიპერტენზიის საწყისი თერაპიისთვის.
უკუჩვენებები: მომატებული მგრძნობელობა ამლოდიპინის, ვალსარტანის, ჰიდროქლოროთიაზიდის, სულფონამიდის სხვა წარმოებულების ან ნებისმიერი დამხმარე ნივთიერების მიმართ. ორსულობა და ლაქტაცია.
ჰიდროქლოროთიაზიდის შემცველობის გამო, პრეპარატი ექსფორჯი H უკუნაჩვენებია ანურიის მქონე პაციენტებისთვის.
ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების II (არა II), მათ შორის ვალსარტანის, ან ანგიოტენზინ_x0002_გარდამქმნელი ფერმენტის (აგფ) ინჰიბიტორების გამოყენება ალისკირენთან კომბინაციაში მე-2 ტიპის შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში.
დოზირება: პრეპარატის ექსფორჯი H რეკომენდირებული დოზს შეადგენს ერთი ტაბლეტი დღე-ღამეში.
შენახვის პირობები: შეინახეთ არაუმეტეს 30С ტემპერატურაზე, ტენისგან დასაცავად დამზადებულ ორიგინალურ შეფუთვაში.
გაცემის კატეგორია: რეცეპტის მიხედვით.

შემადგენლობა**:**

აქტიური ნივთიერებები: ამლოდიპინის ბეზილატი, ვალსარტანი, ჰიდროქლორთიაზიდი (Hჩთ);

1 ტაბლეტი შეიცავს 6,94 მგ ამლოდიპინის ბეზილატს, რაც შეესაბამება 5 მგ ამლოდიპინს, 160 მგ ვალსარტანს და 12,5 მგ ჰიდროქლორთიაზიდს

დამხმარე ნივთიერებები: ტაბლეტის შიგთავსი - მიკროკრისტალური ცელულოზა, კროსპოვიდონი, სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური, მაგნიუმის სტეარატი;

გარსი - ჰიპრომელოზა (ჰიდროქსიპროპილმეთილცელულოზა), ტიტანის დიოქსიდი (E171), მაკროგოლი 400, ტალკი, რკინის ოქსიდი ყვითელი (E172) (მხოლოდ 10 მგ ამლოდიპინის ან 25 მგ ჰიდროქლორთიაზიდის შემცველი ტაბლეტებისთვის) და რკინის ოქსიდი წითელი (E172) (მხოლოდ 10/160/12,5 მგ მოქმედი ნივთიერებების შემცველი ტაბლეტებისთვის).

წამლის ფორმა.

აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები.

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი:

რენინ-ანგიოტენზინის სისტემაზე მოქმედი პრეპარატები. ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტები სხვა პრეპარატებთან კომბინაციაში. ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტები, სხვა კომბინაციები. ვალსარტანი, ამლოდიპინი და ჰიდროქლორთიაზიდი.

ათქ კოდი C09D X01.

ჩვენებები**.**

ესენციური (პირველადი) არტერიული ჰიპერტენზიის მკურნალობა.

მოცემული კომბინირებული პრეპარატი არ გამოიყენება არტერიული ჰიპერტენზიის საწყისი მკურნალობისთვის.

უკუჩვენებები.

დადგენილი მომატებული მგრძნობელობა ამლოდიპინის, ვალსარტანის, ჰიდროქლორთიაზიდის, სულფონამიდის სხვა წარმოებულების ან ნებისმიერი დამხმარე ნივთიერების მიმართ.

ორსულობა და ძუძუთი კვება.

ჰიდროქლორთიაზიდის შემცველობის გამო, ექსფორჯი H უკუნაჩვენებია ანურიის მქონე პაციენტებში.

ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტების, მათ შორის ვალსარტანის ან ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორების ალისკირენთან კომბინაცია ტიპი II შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში.

მიღების წესი და დოზები**.**

დოზირების რეჟიმი.

პრეპარატ ექსფორჯი H-ის რეკომენდებული დოზა არის ერთი ტაბლეტი დღეში. პაციენტები, რომელთა შემთხვევაში არტერიული წნევა სათანადოდ ვერ კონტროლდება ორკომპონენტიანი თერაპიით, შეიძლება მყისიერად გადაყვანილ იქნან ექსფორჯი H-ის კომბინირებულ თერაპიაზე.

ვალსარტანის, ამლოდიპინისა და ჰიდროქლორთიაზიდის ცალ-ცალკე მიღების შემთხვევაში შეიძლება პაციენტების გადაყვანა ექსფორჯი H-ის იდენტური დოზების შემცველ ტაბლეტებზე. პაციენტები, რომლებსაც აღენიშნებათ პრეპარატ ექსფორჯი H-ის კომპონენტების ნებისმიერი ორკომპონენტიანი კომბინაციის მიმართ დოზადამოკიდებული გვერდითი ეფექტები, შეიძლება გადაყვანილ იქნან ასეთი კომპონენტების უფრო მცირე დოზების შემცველ ექსფორჯი H-ზე არტერიული წნევის დაქვეითების ანალოგიური მაჩვენებლების მისაღწევად.

დოზის გაზრდა დასაშვებია ორი კვირის შემდეგ. ექსფორჯი H-ის მაქსიმალური ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი მიიღწევა დოზის შეცვლიდან ორი კვირის განმავლობაში. პრეპარატის მაქსიმალური რეკომენდებული დოზა არის 10მგ/320მგ/25მგ.

მიღების წესი.

ექსფორჯი H-ის მიღება შეიძლება როგორც საკვებთან ერთად, ისე კვებისგან დამოუკიდებლად, მცირე რაოდენობის სითხესთან ერთად.

პაციენტების ცალკეული ჯგუფები.

ხანდაზმული პაციენტები ( 65 წლის).

65 წელს ზემოთ ასაკის პაციენტები არ საჭიროებენ საწყისი დოზების კორექციას. მკურნალობა იწყება ამლოდიპინის მინიმალური დოზებით. ექსფორჯი H-ში ამლოდიპინის მინიმალური დოზა შეადგენს 5 მგ-ს.

ბავშვები და მოზარდები 18 წლამდე.

ეფექტურობისა და უსაფრთხოების შესახებ მონაცემების არარსებობის გამო ექსფორჯი H არ არის რეკომენდებული 18 წლამდე ასაკის პაციენტებისთვის.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა.

ჰიდროქლორთიაზიდის შემცველობის გამო, ექსფორჯი H უკუნაჩვენებია ანურიის მქონე პაციენტებისთვის და სიფრთხილით გამოიყენება თირკმლის მწვავე უკმარისობის დროს (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ). თიაზიდური დიურეტიკები არაეფექტურია მონოთერაპიის სახით თირკმლის მწვავე უკმარისობის დროს (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ), თუმცა შეიძლება დადებითი გავლენა იქონიონ მარყუჟოვან დიურეტიკებთან კომბინაციაში სიფრთხილით გამოყენებისას იმ პაციენტებშიც კი, რომელთა შემთხვევაში გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე შეადგენს <30 მლ/წთ-ს. თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი ან საშუალო სიმძიმის დარღვევების მქონე პაციენტებში ექსფორჯი H-ის დოზების კორექციას არ არის საჭირო.

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა.

ვალსარტანის, ჰიდროქლორთიაზიდისა და ამლოდიპინის შემცველობის გამო, ღვიძლის უკმარისობის ან ნაღველ-გამომყოფი გზების ობსტრუქციული დაავადებების მქონე პაციენტებში სიფრთხილეა საჭირო პრეპარატ ექსფორჯი H-ის მიღებისას. მკურნალობა იწყება ამლოდიპინის მინიმალური დოზებით. ექსფორჯი H-ში ამლოდიპინის მინიმალური დოზა შეადგენს 5 მგ-ს.

გვერდითი ეფექტები.

პრეპარატ ექსფორჯი H-ის უსაფრთხოების პროფილი ეფუძნება მისი და ცალკეული კომპონენტების გამოყენების გამოცდილებას.

ინფორმაცია ექსფორჯი H-ის შესახებ.

ექსფორჯი H-ის უსაფრთხოება შეფასდა მაქსიმალური დოზების (10მგ/320მგ/25მგ) გამოყენებისას 2271 პაციენტის მონაწილეობით მიმდინარე ერთ კონტროლირებად კლინიკურ კვლევაში, როდესაც 582 პაციენტი ღებულობდა ვალსარტანს ამლოდიპინთან და ჰიდროქლორთიაზიდთან კომბინაციაში. პრეპარატ ექსფორჯი H-ის მიღების ფონზე სპეციფიური გვერდითი ეფექტები არ გამოვლენილა, გარდა უკვე ცნობილი და ცალკეულ მონოთერაპიასთან დაკავშირებული ეფექტებისა. არ დაფიქსირებულა დამატებითი რისკები, გარდა იმ რისკებისა, რომლებიც გამოვლიდა მანამდე ხანგრძლივი მკურნალობისას. საერთო ჯამში ექსფორჯი H კარგად აიტანებოდა სქესის, ასაკისა და რასის მიუხედავად. პრეპარატ ექსფორჯი H-ის მიღებისას ლაბორატორიული მაჩვენებლების ცვლილებები უმნიშვნელო იყო და შეესაბამებოდა მონოთერაპიის საშუალებების ფარმაკოლოგიური მოქმედების მექანიზმს. ორივე კომბინაციაში (ორ- და სამკომპონენტიანი) ვალსარტანის არსებობამ შეამცირა ჰიდროქლორთიაზიდის ჰიპოკალიემიური ეფექტი.

დამატებითი ინფორმაცია ცალკეულ კომპონენტებზე.

ცალკეული კომპონენტის მიღებასთან დაკავშირებული ცნობილი გვერდითი ეფექტები შეიძლება განვითარდეს ექსფორჯი H-ის მიღების ფონზეც, იმ შემთხვევაშიც კი თუ არ გამოვლენილან ბაზისურ კლინიკურ კვლევაში.

ამლოდიპინი.

ვინაიდან კლინიკური კვლევები ტარდებოდა სხვადასხვა პირობებში, სამკურნალო საშუალების კლინიკური კვლევის დროს განვითარებული გვერდითი ეფექტების სიხშირის შედარება შეუძლებელია სხვა საშუალებების კვლევების შედეგებთან და ვერ ასახავს გვერდითი ეფექტების განვითარების სიხშირეს პრაქტიკაში.

ამლოდიპინის მონოთერაპიის ფონზე განვითარებული გვერდითი ეფექტები, მიუხედავად საკვლევ პრეპარატთან მათი მიზეზობრივი კავშირისა, იყო შემდეგი:

დარღვევები სისხლის და ლიმფური სისტემის მხრივ

ძალიან იშვიათად

თრომბოციტოპენია, ლეიკოპენია

დარღვევები იმუნური სისტემის მხრივ

ძალიან იშვიათად

ალერგიული რეაქციები

დარღვევები ნივთიერებათა ცვლის და კვების მხრივ

ძალიან იშვიათად

ჰიპერგლიკემია

დარღვევები ფსიქიკის მხრივ

ნაკლებად ხშირად

უძილობა, ხასიათის შეცვლა, მათ შორის შფოთვა

დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ ხშირად

ნაკლებად ხშირად

ძალიან იშვიათად

თავის ტკივილი, ძილიანობა, თავბრუსხვევა

ტრემორი, ჰიპესთეზია, დისგევზია, პარესთეზია, გულის წასვლა

პერიფერიული ნეიროპათია, ჰიპერტონია

დარღვევები მხედველობის ორგანოს მხრივ

ნაკლებად ხშირად

მხედველობის სიმკვეთრის დარღვევა, დიპლოპია

დარღვევები სმენის ორგანოს მხრივ

ნაკლებად ხშირად

ხმაური ყურებში

დარღვევები გულის მხრივ

ხშირად

ძალიან იშვიათად

გულისცემის გახშირება;

არითმია, ბრადიკარდია, წინაგულების ფიბრილაცია, პარკუჭოვანი ტაქიკარდია, მიოკარდიუმის ინფარქტი

დარღვევები სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ

ხშირად

ნაკლებად ხშირად

ძალიან იშვიათად

სისხლის ჭარბი მოდინება

ჰიპოტენზია

ვასკულიტი

დარღვევები სასუნთქი სისტემის, გულმკერდის ორგანოების და შუასაყრის მხრივ

ნაკლებად ხშირად

ძალიან იშვიათად

ქოშინი, რინიტი

ხველა

დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ

ხშირად

ნაკლებად ხშირად

ძალიან იშვიათად

მუცლის ტკივილი, გულისრევა

ღებინება, დისპეფსია, პირის სიმშრალე, ყაბზობა, დიარეა

პანკრეატიტი, გასტრიტი, ღრძილების ჰიპერპლაზია

დარღვევები ჰეპატობილიარული სისტემის მხრივ

ძალიან იშვიათად

ჰეპატიტი, სიყვითლე

დარღვევები კანის და კანქვეშა ქსოვილების მხრივ

ნაკლებად ხშირად

ძალიან იშვიათად

ალოპეცია, ჰიპერჰიდროზი, ქავილი, გამონაყარი, პურპურა, კანის ფერის შეცვლა, ფოტომგრძნობელობა

ანგიონევროზული შეშუპება, ჭინჭრის ციება, მულტიფორმული ერითემა, სტივენს-ჯონსონის სინდრომი

დარღვევები ძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილის მხრივ

ნაკლებად ხშირად

წელის ტკივილი, კუნთების სპაზმები, მიალგია, ართრალგია

დარღვევები თირკმელების და შარდგამომყოფი სისტემის მხრივ

ნაკლებად ხშირად

შარდვის აქტის დარღვევა, ნიქტურია, პოლაკიურია

დარღვევები რეპროდუქციული სისტემის და სარძევე ჯირკვლების მხრივ

ნაკლებად ხშირად

ერექციული დისფუნქცია, გინეკომასტია

ზოგადი დარღვევები და რეაქცია შეყვანის ადგილას

ხშირად

ნაკლებად ხშირად

შეშუპება, დაღლილობა

ასთენია, ტკივილი, შეუძლოდ ყოფნა, ტკივილი გულმკერდის არეში

კვლევები

ნაკლებად ხშირად

ძალიან იშვიათად

სხეულის მასის კლება ან მატება

ღვიძლის ფერმენტების დონის მატება (ხშირად დაკავშირებულია ქოლესტაზთან)

ვალსარტანი.

გვერდითი ეფექტები, რომელთა შესახებ ინფორმაცია მიღებულია ჰიპერტონიის მკურნალობის კლინიკური კვლევების, პოსტმარკეტინგული გამოცდილებისა და ლაბორატორიული მონაცემების საფუძველზე, ქვემოთ მოყვანილია ორგანოთა სისტემების კლასების მიხედვით.

პოსტმარკეტინგული გამოცდილებითა და ლაბორატორიული მონაცემებით გამოვლენილი გვერდითი ეფექტების სიხშირის მსგავსი აღრიცხვის სირთულის გამო, ისინი კლასიფიცირდება, როგორც “უცნობი” სიხშირის.

დარღვევები სისხლის და ლიმფური სისტემის მხრივ

სიხშირე უცნობია

ჰემოგლობინის დონის დაწევა, ჰემატოკრიტის დონის დაქვეითება, ნეიტროპენია, თრომბოციტოპენია

დარღვევები იმუნური სისტემის მხრივ

სიხშირე უცნობია

ჰიპერმგრძნობელობითი რეაქციები, შრატისმიერი დაავადების ჩათვლით

დარღვევები ნივთიერებათა ცვლის და კვების მხრივ

სიხშირე უცნობია

კალიუმის დონის მატება სისხლში

დარღვევები სმენის ორგანოს მხრივ

ნაკლებად ხშირად

ვერტიგო

დარღვევები სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ

სიხშირე უცნობია

ვასკულიტები

დარღვევები სასუნთქი სისტემის, გულმკერდის ორგანოების და შუასაყრის მხრივ

ნაკლებად ხშირად

ხველა

დარღვევები საჭმლის მომნელებელი სისტემის მხრივ

ნაკლებად ხშირად

მუცლის ტკივილი

დარღვევები ჰეპატობილიარული სისტემის მხრივ

სიხშირე უცნობია

ღვიძლის ფუნქციის მაჩვენებლების დარღვევები, მათ შორის სისხლში ბილირუბინის დონის მომატება

დარღვევები კანის და კანქვეშა ქსოვილების მხრივ

სიხშირე უცნობია

ანგიონევროზული შეშუპება, ბულოზური დერმატიტი, გამონაყარი, ქავილი

დარღვევები ძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილის მხრივ

სიხშირე უცნობია

მიალგია

დარღვევები თირკმელების და შარდგამომყოფი სისტემის მხრივ

სიხშირე უცნობია

თირკმლის უკმარისობა და ფუნქციის დარღვევა, სისხლში კრეატინინის დონის მატება

ზოგადი დარღვევები და რეაქცია შეყვანის ადგილას

ნაკლებად ხშირად

დაღლილობა

მიუხედავად მათი კავშირისა საკვლევ პრეპარატთან, ქვემოთ მოყვანილი ეფექტები ასევე აღინიშნა კლინიკური კვლევების დროს პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებოდათ ჰიპერტონია: უძილობა, სქესობრივი ლტოლვის დაქვეითება, ფარინგიტი, რინიტი, სინუსიტი, ზედა სასუნთქი გზების ინფექციები, ვირუსული ინფექციები.

ჰიდროქლორთიაზიდი.

ჰიდროქლორთიაზიდი ფართო პრაქტიკაში დიდი ხანია გამოიყენება, ხშირად უფრო მაღალი დოზებით, ვიდრე ექსფორჯი H-შია წარმოდგენილი.

არსებობს ინფორმაცია დამატებითი გვერდითი ეფექტების შესახებ, რომლებიც აღინიშნა პაციენტებში მხოლოდ თიაზიდური დიურეტიკების ფონზე, ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით:

კეთილთვისებიანი, ავთვისებიანი და დაუზუსტებელი ახალწარმონაქმნები (კისტებისა და პოლიპების ჩათვლით)

სიხშირე უცნობია

კანის არამელანომური კიბო (ბაზალურუჯრედოვანი კარცინომა და ბრტყელუჯრედოვანი კიბო)

დარღვევები სისხლის და ლიმფური სისტემის მხრივ

იშვიათად

ძალიან იშვიათად

სიხშირე უცნობია

თრომბოციტოპენია, იშვიათად პურპურით

ლეიკოპენია, აგრანულოციტოზი, ძვლის ტვინის ფუნქციის დარღვევა, ჰემოლიზური ანემია

აპლასტიური ანემია

დარღვევები იმუნური სისტემის მხრივ

ძალიან იშვიათად

ნეკროზული ვასკულიტი, ჰიპერმგრძნობელობითი რეაქციები - რესპირატორული დისტრეს სინდრომი, პნევმონიის და ფილტვების შეშუპების ჩათვლით

დარღვევები ნივთიერებათა ცვლის და კვების მხრივ

ძალიან ხშირად

ხშირად

იშვიათად

ძალიან იშვიათად

ჰიპოკალიემია, ლიპიდების დონის მატება სისხლში (ძირითადად მაღალი დოზების მიღების დროს)

ჰიპონატრიემია, ჰიპომაგნიემია, ჰიპერურიკემია, მადის დაქვეითება

ჰიპერკალციემია, ჰიპერგლიკემია, გლუკოზურია და დიაბეტის მეტაბოლური სტატუსის გაუარესება

ჰიპოქლორემიული ალკალოზი

დარღვევები ფსიქიკის მხრივ

იშვიათად

ძილის დარღვევა

დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ

იშვიათად

თავის ტკივილი, თავბრუსხვევა, დეპრესია და პარესთეზია

დარღვევები მხედველობის ორგანოს მხრივ

იშვიათად

სიხშირე უცნობია

მხედველობის დარღვევა, განსაკუთრებით მკურნალობის პირველი რამდენიმე კვირის განმავლობაში

დახურულკუთხოვანი გლაუკომა

დარღვევები გულის მხრივ

იშვიათად

არითმია

დარღვევები სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ

ხშირად

ორთოსტატული ჰიპოტენზია, რომელიც შეიძლება გაძლიერდეს ალკოჰოლის, ანესთეტიკების ან სედაციური საშუალებების ზემოქმედებისას

დარღვევები საჭმლის მომნელებელი სისტემის მხრივ

ხშირად

იშვიათად

ძალიან იშვიათად

ზომიერი გულისრევა და ღებინება

დისკომფორტი მუცელში, ყაბზობა, დიარეა

პანკრეატიტი

დარღვევები ჰეპატობილიარული სისტემის მხრივ

იშვიათად

ქოლესტაზი ან სიყვითლე

დარღვევები კანის და კანქვეშა ქსოვილების მხრივ

ხშირად

იშვიათად

ძალიან იშვიათად

სიხშირე უცნობია

ჭინჭრის ციება და გამონაყარის სხვა ფორმები

ფოტომგრძნობელობითი რეაქციები

ტოქსიკური ეპიდერმული ნეკროლიზი, სისტემური წითელი მგლურას მსგავსი კანისმიერი რეაქციები, სისტემური წითელი მგლურას კანისმიერი გამოვლინებების გამწვავება

მულტიფორმული ერითემა

დარღვევები ძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილის მხრივ

სიხშირე უცნობია

კუნთოვების სპაზმები

დარღვევები თირკმელების და შარდგამომყოფი სისტემის მხრივ

სიხშირე უცნობია

თირკმლის მწვავე უკმარისობა, თირკმლის ფუნქციის დარღვევა

დარღვევები რეპროდუქციული სისტემის და სარძევე ჯირკვლების მხრივ

ხშირად

ერექციული დისფუნქცია

ზოგადი დარღვევები და რეაქცია შეყვანის ადგილას

სიხშირე უცნობია

პირექსია, ასთენია

ჭარბი დოზა.

არ არსებობს მონაცემები ექსფორჯი H-ის ჭარბი დოზირების შესახებ.

ძირითადი სიმპტომები: გამოხატული ჰიპოტენზია თავბრუსხვევით. ამლოდიპინის ჭარბმა დოზამ შეიძლება გამოიწვიოს მზარდი პერიფერიული ვაზოდილატაცია და შესაძლოა რეფლექსური ტაქიკარდია.

არსებობს მონაცემები მნიშვნელოვანი და პოტენციურად გახანგრძლივებული სისტემური ჰიპოტენზიის შესახებ, შოკისა და ფატალური გამოსავალის ჩათვლით.

მკურნალობა: თუ პრეპარატის მიღება ცოტა ხნის წინ მოხდა, საჭიროა ღებინების გამოწვევა ან კუჭის ამორეცხვა. ექსფორჯი H-ის შეწოვა მნიშვნელოვნად მცირდება აქტივირებული ნახშირის მიღებისთანავე ან მიღებიდან 2 საათის განმავლობაში.

ექსფორჯი H-ის ჭარბი დოზირებით განპირობებული კლინიკურად მნიშვნელოვანი არტერიული ჰიპოტენზია საჭიროებს გულ-სისხლძარღვთა სისტემის ფუნქციების აქტიურ შენარჩუნებას, გულისა და ფილტვის ფუნქციების, მოცირკულირე სითხისა და გამოყოფილი შარდის მუდმივი კონტროლის ჩათვლით. პაციენტი უნდა მოთავსდეს ჰორიზონტალურად, ქვემო კიდურებით წამოწეულ მდგომარეობაში. სისხლძარღვთა ტონუსისა და არტერიული წნევის აღდგენის მიზნით შესაძლებელია ვაზოკონსტრიქტორის გამოყენება, მისი გამოყენებისთვის უკუჩვენებების არსებობის გამორიცხვის შემდეგ. კალციუმის არხების ბლოკადის მოსახსნელად მიზანშეწონილია კალციუმის გლუკონატის ინტრავენური შეყვანა.

ვალსარტანი და ამლოდიპინი არ გამოიყოფიან ჰემოდიალიზის გზით, ხოლო ჰიდროქლორთიაზიდის კლირენსი მიიღწევა დიალიზის საშუალებით.

გამოყენება ორსულობის და ძუძუთი კვების პერიოდში, რეპროდუქციული ასაკის პაციენტებში.

ორსულობა.

რისკების შეჯამება.

სხვა მედიკამენტების მსგავსად, რომლებიც უშუალოდ მოქმედებენ PAAჩ სისტემაზე, ექსფორჯი H არ გამოიყენება ორსულობის პერიოდში. ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტების მოქმედების მექანიზმიდან გამომდინარე არ არის გამორიცხული ნაყოფზე მათი ზეგავლენის რისკი. მონაცემების თანახმად მუცლადყოფნის პერიოდში აგფ-ინჰიბიტორების (პრეპარატების განსაკუთრებული კლასი, რომლებიც ზეგავლენას ახდენენ PAAჩ სისტემაზე) ზემოქმედებამ მეორე და მესამე ტრიმესტრებში გამოიწვია განვითარებადი ნაყოფის დაზიანება და ლეტალურ გამოსავალი. გარდა ამისა, რეტროსპექტული მონაცემების თანახმად პირველი ტრიმესტრის განმავლობაში აგფ-ინჰიბიტორების გამოყენებას უკავშირდებოდა განვითარების მანკების წარმოქმნის პოტენციური რისკი. აღინიშნა თვითნებური აბორტის, ოლიგოჰიდრამნიონის და ახალშობილის თირკმლის დისფუნქციის შემთხვევები ვალსარტანის მიღების ფონზე.

მუცლადყოფნის პერიოდში თიაზიდური დიურეტიკების, მათ შორის ჰიდროქლორთიაზიდის მიღებას უკავშირდებოდა ნაყოფის ან ახალშობილის სიყვითლე ან თრომბოციტოპენია, ასევე შესაძლოა უკავშირდებოდეს მოზრდილ პაციენტებში დაფიქსირებულ სხვა გვერდით მოვლენებს.

მკურნალობის პერიოდში ორსულობის დადგომის შემთხვევაში სასწრაფოდ უნდა შეწყდეს ექსფორჯი H-ის მიღება.

კლინიკური მონაცემები.

დედის და/ან ემბრიონის/ნაყოფის დაავადებებთან დაკავშირებული რისკი. ჰიპერტენზია ორსულობის პერიოდში ზრდის პრეეკლამფსიის, გესტაციური დიაბეტის, ნაადრევი მშობიარობის და მშობიარობის გართულების (მაგ. საკეისრო კვეთის საჭიროება და მშობიარობის შემდგომი სისხლდენა) რისკს. ჰიპერტონია ზრდის პრენატალური ზრდისა და პრენატალური სიკვდილიანობის რისკს.

ფეტალური/ნეონატალური რისკი

ოლიგოჰიდრამნიოზმა ორსულ ქალებში, რომლებიც ღებულობენ რენინ-ანგიოტენზინის სისტემაზე მოქმედ პრეპარატებს ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრებში, შეიძლება გამოიწვიოს: ნაყოფის თირკმლის ფუნქციის დაქვეითება, შედეგად კი ანურია და თირკმლის უკმარისობა, ნაყოფის ფილტვების ჰიპოპლაზია, ჩონჩხის დეფორმაცია, ქალას ჰიპოპლაზიის ჩათვლით, ჰიპოტონია და ლეტალური გამოსავალი.

ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორების შემთხვევითი ზემოქმედების შემთხვევაში საჭიროა ნაყოფზე აქტიური დაკვირვება.

საჭიროა ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორებზე მყოფი დედების ახალშობილებში ჰიპოტენზიის მონიტორინგი.

ცხოველების კვლევების შედეგად მიღებული მონაცემები.

ვალსარტანი. თაგვების, ვირთაგვების და ბოცვრების ემბრიოფეტალური განვითარების კვლევებში აღინიშნა ფეტოტოქსიკურობა, დედის ტოქსიკურობასთან ერთად ვირთაგვებში ვალსარტანის დღიური 600 მგ/კგ დოზების მიღებისას, რაც დაახლოებით 6-ჯერ აღემატება ადამიანისთვის რეკომენდებულ მაქსიმალურ დოზას მგ/მ2-ზე გადაანგარიშებით (გათვლებით ნავარაუდევია 320 მგ/დღეში და პაციენტის წონა 60 კგ), ბოცვრებში დღიური 10 მგ/კგ დოზების მიღებისას, რაც დაახლოებით 0,6-ჯერ აღემატება ადამიანისთვის რეკომენდებულ მაქსიმალურ დოზას მგ/მ2-ზე გადაანგარიშებით (გათვლებით ნავარაუდევია 320 მგ/დღეში და პაციენტის წონა 60 კგ). დედებში ტოქსიკურობის და ფეტოტოქსიკურობის მტკიცებულება არ გამოვლენილა თაგვებში დღიური 600 მგ/კგ-მდე დოზების მიღებისას, რაც დაახლოებით 9-ჯერ აღემატება ადამიანისთვის რეკომენდებულ მაქსიმალურ დოზას მგ/მ2-ზე გადაანგარიშებით (გათვლებით ნავარაუდევია 320 მგ/დღეში და პაციენტის წონა 60 კგ).

ჰიდროქლორთიაზიდი. ჰიდროქლორთიაზიდი არ გამოირჩეოდა ტერატოგენულობით და გავლენას არ ახდენდა შობადობასა და ნაყოფის ჩასახვაზე. ტერატოგენული პოტენციალი არ გამოვლინდა 3 სახეობის ცხოველებში. დოზადამოკიდებული ფეტოტოქსიკურობა არ აღემატებოდა 0, 100, 300 და 1000 მგ/კგ-ს ვირთაგვებში. ვირთაგვების ნაშიერების მასის მატების დაქვეითება აიხსნებოდა ჰიდროქლორთიაზიდის მაღალი დოზით, შარდმდენი ეფექტითა და მისი შემდგომი გავლენით ლაქტაციაზე.

ამლოდიპინი. ორსულ თაგვებში და ბოცვრებში ამლოდიპინის მალეატის დღიური 10 მგ/კგ- მდე დოზების პერორალურად მიღებისას მათი ორგანოგენეზის შესაბამის პერიოდებში, არ გამოვლენილა ტერატოგენული და ტოქსიკური გავლენა ემბრიონზე/ნაყოფზე. ამასთან ნაყოფების ზომა მნიშვნელოვნად შემცირდა (დაახლოებით 50%-ით), ხოლო მუცლადმყოფი ნაყოფების სიკვდილიანობა კი მნიშვნელოვნად გაიზარდა (დაახლოებით 5-ჯერ). დადასტურებულია, რომ ამლოდიპინი ასეთი დოზებით ახანგრძლივებს ორსულობას და მშობიარობის პროცესს ვირთაგვებში.

ვალსარტანი და ამლოდიპინი. ვირთაგვებში ემბრიოფეტალური განვითარების კვლევაში ამლოდიპინი/ვალსარტანის დოზების 5:80 მგ/კგ/დღეში, 10:160 მგ/კგ/დღეში და 20:320 მგ/კგ/დღეში თანაფარდობისას, მკურნალობასთან დაკავშირებული ზეგავლენა დედასა და ემბრიონზე (განვითარების შეფერხება და ცვლილებები, რაც გამოვლინდა დედისთვის მნიშვნელოვანი ტოქსიკური გავლენის არსებობისას) აღინიშნა მაღალი დოზების მიღებისას. მაქსიმალური დოზა, რომელიც არ იწვევდა აღნიშნულ არასასურველ ემბრიოფეტალურ ეფექტებს (NOAEL) იყო 10:160 მგ/კგ/დღეში. ეს დოზები შესაბამისად 4,3-ჯერ და 2,7-ჯერ აღემატება ადამიანისთვის რეკომენდებულ მაქსიმალურ დოზას (10/320 მგ/60 კგ).

ლაქტაცია.

უცნობია გადადის თუ არა ვალსარტანი დედის რძეში. აღინიშნა ვალსარტანის გამოყოფა ვირთაგვების რძეში. ჰიდროქლორთიაზიდი კვეთს პლაცენტას და ხვდება დედის რძეში. ამგვარად, მეძუძურ დედებში არ არის რეკომენდებული ექსფორჯი H-ის მიღება.

რეპროდუქციული ასაკის მამაკაცები და ქალები.

რისკების შეჯამება.

რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის (PAAჩ) სისტემაზე მოქმედი ნებისმიერი პრეპარატი, მათ შორის ექსფორჯი H არ გამოიყენება ქალებში, რომლებიც გეგმავენ ორსულობას. ჯანდაცვის სპეციალისტებმა უნდა გააფრთხილონ რეპროდუქციული ასაკის ქალები ამ ჯგუფის პრეპარატების პოტენციური რისკების შესახებ ორსულობის პერიოდში.

ფერტილურობა.

ადამიანის ფერტილურობაზე ამლოდიპინის, ვალსარტანის და ჰიდროქლორთიაზიდის ზეგავლენის შესახებ ინფორმაცია არ არსებობს. ვირთაგვებში ჩატარებულ კვლევებში არ გამოვლენილა ამლოდიპინის, ვალსარტანის და ჰიდროქლორთიაზიდის ზეგავლენა ფერტილურობაზე.

განსაკუთრებული მითითებები.

პაციენტები, რომლებსაც აღენიშნებათ ნატრიუმის დონის დაქვეითება და/ან მოცირკულირე სისხლის მოცულობის შემცირება.

გამოხატული არტერიული ჰიპოტენზია, ორთოსტატული ჰიპოტენზიის ჩათვლით, აღენიშნა პაციენტების 1,7%-ს, რომლებიც ღებულობდნენ პრეპარატ ექსფორჯი H-ის მაქსიმალურ დოზებს (10მგ/320მგ/25მგ), პაციენტების 1,8%-თან შედარებით, რომლებიც ღებულობდნენ ვალსარტანს/ჰიდროქლორთიაზიდს (320მგ/25მგ), პაციენტების 0,4%-თან შედარებით, რომლებიც ღებულობდნენ ამლოდიპინს/ვალსარტანს (10მგ/320მგ) და პაციენტების 0,2%-თან შედარებით, რომლებიც ღებულობდნენ ჰიდროქლორთიაზიდს/ამლოდიპინს (25მგ/10მგ) კონტროლირებად კვლევებში საშუალო და მძიმე ხარისხის გაურთულებელი არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში. სიმპტომური ჰიპოტენზიის განვითარება იშვიათად შესაძლოა გამოვლინდეს ექსფორჯი H-ით მკურნალობის დაწყების შემდეგ პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ ნატრიუმის და/ან მოცირკულირე სისხლის მოცულობის მნიშვნელოვანი დაქვეითება, მაგ: პაციენტებში, რომლებიც ღებულობენ დიურეტიკების მაღალ დოზებს. ექსფორჯი H-ით მკურნალობის დაწყება დასაშვებია მხოლოდ ნატრიუმის და/ან მოცირკულირე სისხლის მოცულობის კორექციის შემდეგ, ექიმის მკაცრი ზედამხედველობის ქვეშ.

ექსფორჯი H-ის მიღებისას გამოხატული არტერიული ჰიპოტენზიის განვითარების შემთხვევაში საჭიროა პაციენტის ჰორიზონტალურ მდგომარეობაში მოთავსება ზურგზე და საჭიროების შემთხვევაში, ფიზიოლოგიური ხსნარის ინტრავენური ინფუზია. არტერიული წნევის დარეგულირების შემდეგ შესაძლებელია მკურნალობის გაგრძელება.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა.

ჰიდროქლორთიაზიდის შემცველობის გამო პრეპარატი ექსფორჯი H-ის მიღება უნდა მოხდეს სიფრთხილით თირკმლის მწვავე უკმარისობის მქონე პაციენტებში (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ). თიაზიდურმა დიურეტიკებმა შესაძლოა გამოიწვიონ აზოტემია თირკმლის ქრონიკული დაავადების მქონე პაციენტებში. თიაზიდური დიურეტიკები მონოთერაპიის სახით არაეფექტურია თირკმლის მწვავე უკმარისობის დროს (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ), მაგრამ შეიძლება დადებითი გავლენა იქონიონ მარყუჟოვან დიურეტიკებთან ფრთხილი კომბინირებისას, თუნდაც იმ შემთვევაში, როდესაც გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე არის <30 მლ/წთ. თირკმლის მსუბუქი ან საშუალო სიმძიმის უკმარისობის მქონე პაციენტები ექსფორჯი H-ის დოზის კორექციას არ საჭიროებენ.

თირკმლის მწვავე უკმარისობის მქონე პაციენტებში (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ) თავიდან უნდა იქნას არიდებული ანგიოტენზინის რეცეპტორების ინჰიბიტორების, მათ შორის ვალსარტანის ან აგფ-ინჰიბიტორების ალისკირენთან კომბინაცია.

თირკმლის არტერიის სტენოზი.

არტერიული ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ პრეპარატი ექსფორჯი H სიფრთხილით გამოიყენება თირკმლის არტერიის ცალმხრივი ან ორმხრივი სტენოზის მქონე პაციენტებში და ერთადერთი თირკმლის სტენოზის შემთხვევაში, სისხლში შარდოვანას დონის, შრატისმიერი კრეატინინის შესაძლო მატების გამო.

თირკმლის ტრანსპლანტაცია.

ექსფორჯი H-ის გამოყენების გამოცდილება არ არსებობს პაციენტებში, რომლებსაც ბოლო პერიოდში ჩაუტარდათ თირკმლის ტრანსპლანტაცია.

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა.

ვალსარტანი ძირითადად ნაღვლის საშუალებით გამოიყოფა უცვლელი სახით, ხოლო ამლოდიპინი აქტიურად მეტაბოლიზდება ღვიძლში. ვალსარტანის, ჰიდროქლორთიაზიდისა და ამლოდიპინის შემცველობის გამო განსაკუთრებული სიფრთხილეა საჭირო ექსფორჯი H-ის დანიშვნისას ღვიძლის უკმარისობის ან ნაღველგამომყოფი გზების ობსტრუქციული დარღვევების მქონე პაციენტებში.

ანგიონევროზული შეშუპება.

ვალსარტანით მკურნალობის დროს აღინიშნა ანგიონევროზული შეშუპება, ხორხისა და სახმო იოგების შეშუპებით, რამაც გამოიწვია სასუნთქი გზების ობსტრუქცია და/ან სახის, ტუჩების, ხახის და/ან ენის შეშუპება. ამ პაციენტების ნაწილს მანამდე აღენიშნებოდა ანგიონევროზული შეშუპება სხვა პრეპარატების, მათ შორის აგფ- ინჰიბიტორების ფონზე. ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების შემთხვევაში დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს ექსფორჯი H-ის მიღება, ამასთანავე დაუშვებელია ექსფორჯი H-ის განმეორებითი დანიშვნა.

გულის უკმარისობა/პოსტინფარქტული მდგომარეობა.

კალციუმის არხების ბლოკატორების, მათ შორის ამლოდიპინის გამოყენება სიფრთხილით უნდა მოხდეს გულის სერიოზული შეგუბებითი უკმარისობის (III-IV-ე ფუნქციური კლასი ნიუ-იორკის კარდიოლოგთა ასოციაციის კლასიფიკაციით) დროს. პაციენტებში, რომელთა თირკმლის ფუნქცია PAAჩ სისტემის აქტივობაზეა დამოკიდებული (მაგ. გულის სერიოზული შეგუბებითი უკმარისობის მქონე პაციენტები), აგფ-ინჰიბიტორების ან ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების გამოყენება ასოცირდებოდა ოლიგურიასთან და/ან პროგრესირებად აზოტემიასთან, იშვიათ შემთხვევაში თირკმლის მწვავე უკმარისობასთან და/ან ლეტალურ გამოსავალთან. გულის უკმარისობის ან პოსტინფარქტული მდგომარეობის მქონე პაციენტების შეფასებას ყოველთვის თან უნდა ახლდეს თირკმლის ფუნქციის შეფასება.

მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის მქონე პაციენტები.

ამლოდიპინის მიღების დაწყების ან დოზის გაზრდის შემთხვევაში შესაძლოა აღინიშნოს სტენოკარდიის გამწვავება ან მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი, განსაკუთრებით კორონარული არტერიების მწვავე ობსტრუქციული დაავადების მქონე პაციენტებში.

არტერიული და მიტრალური სარქველების სტენოზი, ობსტრუქციული ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია.

სისხლძარღვთა გამაფართოებელი სხვა საშუალებების მსგავსად, განსაკუთრებული სიფრთხილეა საჭირო ამლოდიპინის გამოყენების დროს აორტული ან მიტრალური სარქველების სტენოზის ან ობსტრუქციული ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის მქონე პაციენტებში.

შრატში ელექტროლიტების ბალანსის ცვლილება.

კალიუმის დანამატებთან, კალიუმის შემნახველ დიურეტიკებთან, კალიუმის შემცველ საკვები მარილის შემცვლელ ან სხვა სამკურნალო საშუალებებთან ერთად მიღება, რომლებსაც შეუძლიათ კალიუმის კონცენტრაციის გაზრდა სისხლში (ჰეპარინი და სხვა), იწვევს ჰიპერკალიემიის განვითარებას და სიფრთხილეა საჭირო. თიაზიდურმა დიურეტიკებმა შესაძლოა გამოიწვიონ ჰიპოკალიემია ან გაამწვავონ უკვე არსებული ჰიპოკალიემია. თიაზიდური დიურეტიკები სიფრთხილით მიიღება კალიუმის ჭარბი დაკარგვით მიმდინარე დაავადებების მქონე პაციენტებში, მაგ: ნეფროპათიები, რასაც თან ახლავს მარილების დაკარგვა ან თირკმლის ფუნქციის პრერენალური (კარდიოგენური) დარღვევა. თუ ჰიპოკალემიას თან ახლავს კლინიკური სიმპტომები (მაგ: კუნთების სისუსტე, პარეზი ან ეკგ-ის ცვლილებები) პრეპარატ ექსფორჯი H-ის მიღება უნდა შეწყდეს. ჰიპოკალიემიის და თანმხლები ჰიპომაგნიემიის კორექცია უნდა მოხდეს თიაზიდური დიურეტიკებით მკურნალობის დაწყებამდე. საჭიროა სისხლში კალიუმის და მაგნიუმის დონის პერიოდული მონიტორინგი. პაციენტებში, რომლებიც ღებულობენ თიაზიდურ დიურეტიკებს საჭიროა სისხლში ელექტროლიტების, განსაკუთრებით, კალიუმის კონტროლი.

თიაზიდურმა დიურეტიკებმა შესაძლოა დააჩქარონ ჰიპონატრიემიის და ჰიპოქლორემიული ალკალოზის დადგომა ან გაამწვავონ არსებული ჰიპონატრემია. იშვიათად აღინიშნება ჰიპონატრიემია, რომელსაც თან ახლავს ნევროლოგიური სიმპტომები (გულისრევა, ორიენტაციის პროგრესირებადი დაკარგვა, აპათია). რეკომენდებულია შრატისმიერი ნატრიუმის დონის მუდმივი მონიტორინგი.

ამლოდიპინი-ვალსარტანი-ჰიდროქლორთიაზიდი.

ექსფორჯი H-ის კონტროლირებად კვლევაში საშუალო სიმძიმის და მწვავე არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში ჰიპოკალიემიის სიხშირე (შრატისმიერი კალიუმი <3,5 მეკვ/ლ) დროის ნებისმიერ შუალედში საწყისი წერტილიდან, ექსფორჯი H-ის მაქსიმალური დოზის (10/320/25 მგ) ფონზე შეადგენდა 9,9%, 24,5%-თან შედარებით - ჰიდროქლორთიაზიდი/ამლოდიპინი (25/10მგ), 6,6%-თან შედარებით - ვალსარტანი/ჰიდროქლორთიაზიდი (320/25მგ) და 2,7%-თან შედარებით - ამლოდიპინი/ვალსარტანი (10/320მგ). ერთმა პაციენტმა (0,2%) შეწყვიტა მკურნალობა ჰიპოკალიემიის განვითარების გამო ექსფორჯი H-ის და ჰიდროქლორთიაზიდი/ამლოდიპინის ჯგუფებში. ჰიპერკალიემიის განვითარების სიხშირე (შრატისმიერი კალიუმი >5,7 მეკვ/ლ) შეადგენდა 0,4%-ს ექსფორჯი H-თვის, 0,2-0,7% განსხვავებით ორკომპონენტიანი სქემების დროს.

ექსფორჯი H-ის კონტროლირებად კვლევებში 320მგ ვალსარტანის და 25მგ ჰიდროქლორთიაზიდის ურთიერთსაწინააღმდეგო გავლენა შრატისმიერ კალიუმზე დაახლოებით აბალანსებდა ერთმანეთს ბევრ პაციენტში. სხვა პაციენტებში რომელიმე ერთი ეფექტი სჭარბობდა. საჭიროა შრატისმიერი ელექტროლიტების დონის პერიოდული კონტროლი, შესაძლო ელექტროლიტური დისბალანსის განსაზღვრის მიზნით.

სისტემური წითელი მგლურა.

არსებობს მონაცემები, რომ თიაზიდურ დიურეტიკებს, ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით, შეუძლიათ სისტემური წითელი მგლურას სიმპტომების გამწვავება ან აქტივაცია.

სხვა მეტაბოლური დარღვევები.

თიაზიდურმა დიურეტიკებმა, მათ შორის ჰიდროქლორთიაზიდმა შესაძლოა გამოიწვიონ გლუკოზის მიმართ ტოლერანტობის ცვლილება, ასევე ქოლესტერინის და ტრიგლიცერიდების კონცენტრაციის მატებას სისხლის შრატში.

სხვა დიურეტიკების მსგავსად ჰიდროქლორთიაზიდმა შესაძლოა გაზარდოს შარდმჟავას კონცენტრაცია სისხლის შრატში, მისი კლირენსის დაქვეითების გამო და გამოიწვიოს ჰიპერურიკემია, ასევე გაამწვავოს ნიკრისის ქარი მგრძნობიარე პაციენტებში.

თიაზიდური დიურეტიკები აქვეითებენ კალციუმის გამოყოფას შარდით და შეიძლება გამოიწვიონ კალციუმის დონის მატება შრატში, კალციუმის ნორმალური მეტაბოლიზმის პირობებში. ვინაიდან ჰიდროქლორთიაზიდს შეუძლია სისხლში კალციუმის დონის მატება, მისი გამოყენება სიფრთხილით უნდა მოხდეს ჰიპერკალციემიის მქონე პაციენტებში. გამოხატული ჰიპერკალციემია, რომელიც არ რეაგირებს თიაზიდური დიურეტიკების მოხსნაზე ან 12 მგ/დლ, შეიძლება მოწმობდეს თანაარსებულ თიაზიდდამოუკიდებელ ჰიპერკალციემიურ პროცესზე. ჰიპერკალციემიის და ჰიპოფოსფატემიის მქონე რამდენიმე პაციენტს, რომლებიც ხანგრძლივად ღებულობდნენ თიაზიდურ დიურეტიკებს, აღენიშნა პარაფარისებრი ჯირკვლების პათოლოგიური ცვლილებები. ჰიპერკალციემიის გამოვლენის შემთხვევაში, დიაგნოზის დაზუსტების მიზნით, საჭიროა დამატებითი კვლევების ჩატარება.

ზოგადი დარღვევები.

ალერგიის და ასთმის მქონე პაციენტებში მოსალოდნელია ჰიდროქლორთიაზიდის მიმართ ჰიპერმგრძნობელობითი რეაქციების განვითარება.

მწვავე დახურულკუთხოვანი გლაუკომა.

ჰიდროქლორთიაზიდი (სულფონამიდი) ასოცირდებოდა იდიოსინკრაზიულ რეაქციასთან, რაც განაპირობებდა მწვავე ტრანზიტორული მიოპიის და მწვავე დახურულკუთხოვანი გლაუკომის განვითარებას. სიმპტომები მოიცავს მხედველობის სიმახვილის მწვავე დაქვეითებას ან თვალის ტკივილს და, როგორც წესი, ვითარდება პრეპარატის მიღებიდან რამდენიმე საათის ან რამდენიმე კვირის განმავლობაში. მკურნალობის გარეშე დარჩენილმა დახურულკუთხოვანმა გლაუკომამ შესაძლოა გამოიწვიოს მხედველობის შეუქცევადი დაკარგვა.

პირველადი თერაპია გულისხმობს ჰიდროქლორთიაზიდის დაუყოვნებელ მოხსნას. თუ თვალის წნევა უკონტროლო რჩება, საჭიროა სასწრაფო მედიკამენტოზური ან ქირურგიული მკურნალობა. დახურულკუთხოვანი გლაუკომის განვითარების რისკ-ფაქტორები მოიცავს სულფანილამიდების ან პენიცილინების მიმართ ალერგიული რეაქციების არსებობას ანამნეზში.

რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის ორმაგი ბლოკირება.

საჭიროა სიფრთხილე ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების, მათ შორის ვალსარტანის კომბინირებული გამოყენებისას ამავე სისტემის მაბლოკირებელ სხვა საშუალებებთან, როგორიცა არის აგფ-ინჰიბიტორები ან ალისკირენი.

კანის არამელანომური კიბო.

კანის არამელანომური კიბოს (ბაზალურ-უჯრედოვანი კარცინომა და ბრტყელუჯრედოვანი კარცინომა) განვითარების მომატებული რისკი, ჰიდროქლორთიაზიდის კუმულაციური დოზის ზემოქმედების ზრდასთან ერთად აღინიშნა ორ ეპიდემიოლოგიურ კვლევაში, რომლებიც ეფუძნებოდა დანიის კიბოს ეროვნული რეესტრის მონაცემებს. კანის არამელანომური კიბოს განვითარების რისკი სავარაუდოდ მატულობს პრეპარატის ხანგრძლივი გამოყენების დროს. ჰიდროქლორთიაზიდის ფოტომასენსიბილიზებელი მოქმედება შესაძლოა წარმოადგენდეს მისი განვითარების სავარაუდო მექანიზმს.

საჭიროა ჰიდროქლორთიაზიდზე მყოფი პაციენტების გაფრთხილება კანის არამელანომური კიბოს განვითარების რისკის შესახებ და კანზე რეგულარულად დაკვირვება ახლი პათოლოგიური ცვლილებების გამოვლენის მიზნით და მათგან კანის ნებისმიერი საეჭვო დაზიანების განვითარების შემთხვევაში ინფორმაციის დროული მიწოდება. საჭიროა პროფილაქტიკური ღონისძიებების (როგორიც არის კანზე მზის პირდაპირი სხივების ზემოქმედების შეზღუდვა და დამცავი საშუალებების გამოყენება) გაცნობა ასეთი პაციენტებისთვის, რათა მინიმუმამდე იქნას დაყვანილი კანის კიბოს განვითარების რისკი. კანის საეჭვო წარმონაქმნები დაუყოვნებლივ უნდა იქნას გამოკვლეული, რაც პოტენციურად მოიცავს ჰისტოლოგიურ კვლევას ბიოფსიის გზით. უნდა გადაიხედოს ჰიდროქლორთიაზიდის მიღების საჭიროება ანამნეზში კანის არამელანომური კიბოს მქონე პაციენტებში.

ზეგავლენა სატრანსპორტო საშუალებების და სხვა პოტენციურად საშიში მექანიზმების მართვის უნარზე.

საჭიროა სიფრთხილე სატრანსპორტო საშუალებების და მექანიზმების მართვის დროს. გახსოვდეთ, რომ შესაძლოა განვითარდეს თავბრუსხვევა ან დაღლილობა.

სხვა პრეპარატებთან ურთიერთქმედება და ურთიერთქმედების სხვა სახეები.

ვალსარტანი-ჰიდროქლორთიაზიდი.

ექსფორჯი H-ში ორივე კომპონენტის (ვალსარტანი და/ან ჰიდროქლორთიაზიდი) შემცველობის გამო შეიძლება აღინიშნოს შემდეგი მედიკამენტოზური ურთიერთქმედებები:

ლითიუმი: აღწერილია ლითიუმის შრატისმიერი კონცენტრაციის შექცევადი მატების და შექცევადი ტოქსიკურობის შემთხვევები ლითიუმის პრეპარატების და აგფ-ინჰიბიტორების, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტების ან თიაზიდების კომბინირებული გამოყენების დროს. ვინაიდან თიაზიდები ამცირებენ ლითიუმის თირკმლისმიერ კლირენსს, ლითიუმის ტოქსიკურობის რისკი დამატებით შეიძლება გაიზარდოს ექსფორჯი H-ის მიღების ფონზე. ამგვარად, კომბინაციის შემთხვევაში საჭიროა ლითიუმის კონცენტრაციის სრულყოფილი კონტროლი სისხლის შრატში.

ამლოდიპინი.

ექსფორჯი H-ში ამლოდიპინის შემცველობის გამო შეიძლება აღინიშნოს შემდეგი პოტენციური მედიკამენტოზური ურთიერთქმედებები:

სიმვასტატინი: 10 მგ ამლოდიპინის და 80 მგ სიმვასტატინის მრავალჯერადი დოზების კომბინირებულმა მიღებამ გამოიწვია სიმვასტატინის ექსპოზიციის 77%-ით ზრდა მხოლოდ სიმვასტატინის მიღებასთან შედარებით. რეკომენდებულია სიმვასტატინის დოზის შემცირება 20 მგ-მდე პაციენტებში, რომლებიც ღებულობენ ამლოდიპინს.

ჩYP3A4-ის ინჰიბიტორები: 180 მგ დილთიაზემის დღიური დოზების და 5 მგ ამლოდიპინის ერთობლივად მიღებისას ჰიპერტონული დაავადების მქონე ხანდაზმულ პაციენტებში აღინიშნა ამლოდიპინის სისტემური ექსპოზიციის 1,6-ჯერ ზრდა. თუმცა, ჩYP3A4-ის ძლიერმა ინჰიბიტორებმა (მაგ. კეტოკონაზოლი, იტრაკონაზოლი, რიტონავირი) შესაძლოა გამოიწვიონ სისხლის პლაზმაში ამლოდიპინის კონცენტრაციის უფრო მეტად მატება, ვიდრე დილთიაზემმა. ამგვარად, სიფრთხილეა საჭირო ამლოდიპინის და ჩYP3A4-ის ინჰიბიტორების ერთობლივად მიღებისას.

გრეიფრუტის წვენი: ამლოდიპინის ექსპოზიცია შეიძლება გაიზარდოს გრეიფრუტის წვენთან კომბინაციის შემთხვევაში, ჩYP3A4-ის ინჰიბირების გამო. თუმცა, 240 მლ გრეიფრუტის წვენის და 10 მგ ამლოდიპინის ფონზე 20 ჯანმრთელ მოხალისეში მნიშვნელოვანი გავლენა ამლოდიპინის ფარმაკოკინეტიკაზე არ დაფიქსირებულა.

ჩYP3A4-ის ინდუქტორები: არ არსებობს ინფორმაცია ჩYP3A4-ის ინდუქტორების რაოდენობრივი ეფექტების შესახებ ამლოდიპინთან მიმართებაში. საჭიროა პაციენტების კონტროლი სათანადო კლინიკურ ეფექტურობაზე ამლოდიპინის და ჩYP3A4-ის ინდუქტორების (მაგ. რიფამპიცინი, Hყპერიცუმ პერფორატუმ) კომბინირების შემთხვევაში.

ამლოდიპინით მონოთერაპიის დროს გამოვლინდა უსაფრთხო კომბინაციები შემდეგ პრეპარატებთან: თიაზიდური დიურეტიკები, ბეტა-ბლოკატორები, აგფ-ინჰიბიტორები, გახანგრძლივებული მოქმედების ნიტრატები, სუბლინგვური ნიტროგლიცერინი, დიგოქსინი, ვარფარინი, ატორვასტატინი, სილდენაფილი, მაალოქსი® (ალუმინის ჰიდროქსიდი, მაგნიუმის ჰიდროქსიდი, სიმეთიკონი), ციმეტიდინი, ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული საშუალებები, ანტიბიოტიკები, პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები.

ვალსარტანი.

ექსფორჯი H-ში ვალსარტანის შემცველობის გამო შეიძლება აღინიშნოს შემდეგი პოტენციური მედიკამენტოზური ურთიერთქმედებები:

რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის ორმაგი ბლოკირება ანგიოტენზინის რეცეპტორების ბლოკატორებით, აგფ-ინჰიბიტორებით ან ალისკირენით: ანგიოტენზინის რეცეპტორების ინჰიბიტორების, მათ შორის ვალსარტანის კომბინირების შემთხვევაში ამავე სისტემის მაბლოკირებელ სხვა საშუალებებთან მატულობს ჰიპოტენზიის, ჰიპერკალიემიისა და თირკმლის ფუნქციის ცვლილების რისკი, მონოთერაპიასთან შედარებით. რეკომენდებულია არტერიული წნევის, თირკმლის ფუნქციის და ელექტროლიტების მონიტორინგი პაციენტებში, რომლებიც ღებულობენ ექსფორჯი H-ს და რენინ-ანგიოტენზინის სისტემაზე მოქმედ სხვა პრეპარატებს.

თირკმლის მწვავე უკმარისობის (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ) მქონე პაციენტებში თავი უნდა აარიდოთ ანგიოტენზინის რეცეპტორების ინჰიბიტორების, მათ შორის ვალსარტანის ან აგფ-ინჰიბიტორების ალისკირენთან კომბინირებას.

ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების, მათ შორი ვალსარტანის ან აგფ- ინჰიბიტორების კომბინირება ალისკირენთან უკუნაჩვენებია ტიპი II შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში.

კალიუმი: კალიუმის დანამატებთან, კალიუმის შემნახველ დიურეტიკებთან ან კალიუმის შემცველ საკვები მარილის შემცვლელ ან სხვა სამკურნალო საშუალებებთან კომბინირებისას, რომლებსაც შეუძლია კალიუმის კონცენტრაციის გაზრდა სისხლში (მაგ: ჰეპარინი) საჭიროა სიფრთხილე და კალიუმის დონის ხშირი კონტროლი.

ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული პრეპარატები (ასაპ), მათ შორის ციკლოოქსიგენაზა 2-ის სელექტიური ინჰიბიტორები (ცოგ-2 ინჰიბიტორები): ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტების და ასაპ-ის ერთდროულად მიღებისას შეიძლება აღინიშნოს ანტიჰიპერტენზიული ეფექტის შემცირება.

გარდა ამისა, ხანდაზმულ პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ სითხის მოცულობის შემცირება (დიურეტიკებზე მყოფი პაციენტების ჩათვლით), ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტების და ასაპ-ის ერთდროულად მიღებამ შესაძლოა გამოიწვიოს თირკმლის ფუნქციის გაუარესების რისკის ზრდა. შესაბამისად, მკურნალობის დაწყებისას ან მისი ცვლილების დროს რეკომენდებულია თირკმლის ფუნქციის კონტროლი ვალსარტანის და ასაპ- ის კომბინირების შემთხვევაში.

გადამტანები: ღვიძლის ქსოვილების ინ ვიტრო კვლევის შედეგები მოწმობს, რომ ვალსარტანი წარმოადგენს OAთP1B1 ღვიძლისმიერი შემბოჭავი გადამტანის და MღP2 ღვიძლისმიერი ეფლუქსური გადამტანის სუბსტრატს. შემბოჭავი გადამტანების ინჰიბიტორების (რიფამპიცინი, ციკლოსპორინი) ან ეფლუქსური გადამტანების ინჰიბიტორების (რიტონავირი) კომბინირებამ შესაძლოა გაზარდოს ვალსარტანის სისტემური მოქმედება.

ვალსარტანის მონოთერაპიის დროს არ გამოვლენილა კლინიკურად მნიშვნელოვანი მედიკამენტოზური ურთიერთქმედებები შემდეგ პრეპარატებთან კომბინირების დროს: ციმეტიდინი, ვარფარინი, ფუროსემიდი, დიგოქსინი, ატენოლოლი, ინდომეტაცინი, ჰიდროქლორთიაზიდი, ამლოდიპინი და გლიბენკლამიდი.

ჰიდროქლორთიაზიდი.

ექსფორჯი H-ში ჰიდროქლორთიაზიდის შემცველობის გამო შეიძლება აღინიშნოს შემდეგი პოტენციური მედიკამენტოზური ურთიერთქმედებები:

სხვა ანტიჰიპერტენზიული საშუალებები: თიაზიდები აძლიერებენ ისეთი ანტიჰიპერტენზიული საშუალებების ჰიპოტენზიურ ეფექტს, როგორიც არის გუანეტიდინი, მეთილდოფა, ბეტა-ადრენობლოკატორები, ვაზოდილატატორები, კალციუმის არხების ბლოკატორები, აგფ-ინჰიბიტორები, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორები და რენინის პირდაპირი ინჰიბიტორები.

მიორელაქსანტები: თიაზიდები, ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით, აძლიერებენ ისეთი მიორელაქსანტების მოქმედებას, როგორიც არის კურარეს წარმოებულები.

პრეპარატები, რომლებიც გავლენას ახდენენ კალიუმის დონეზე შრატში: დიურეტიკების ჰიპოკალიემიური ეფექტი შესაძლოა გაძლიერდეს კალიურეზული დიურეტიკების, კორტიკოსტეროიდების, ადრენოკორტიკოტროპული ჰორმონის, ამფოტერიცინის, კარბენოქსოლონის, პენიცილინ G-ის, სალიცილის მჟავას წარმოებულების ან ანტიარითმული საშუალებების ერთდროული გამოყენებისას.

პრეპარატები, რომლებიც გავლენას ახდენენ ნატრიუმის დონეზე შრატში:

დიურეტიკების ჰიპონატრემიური ეფექტი შესაძლოა გაძლიერდეს ისეთ პრეპარატებთან ერთად მიღებისას, როგორიც არის ანტიდეპრესანტები, ანტიფსიქოზური, ეპილეპსიის საწინააღმდეგო საშუალებები და სხვა. სიფრთხილეა საჭირო აღნიშნული მედიკამენტების კომბინირების დროს.

დიაბეტის საწინააღმდეგო საშუალებები: თიაზიდები ცვლიან გლუკოზისადმი ტოლერანტობას. შესაძლოა საჭირო გახდეს ინსულინის და პერორალური ანტიდიაბეტური საშუალებების დოზების კორექცია.

სათითურას გლიკოზიდები: თიაზიდური ჰიპოკალიემია და ჰიპომაგნიემია შეიძლება განვითარდეს, როგორც არასასურველი ეფექტები, რამაც შესაძლოა ხელი შეუწყოს გულის დიგიტალისურ არითმიას.

ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული საშუალებები (ასაპ) და ციკლოოქსიგენაზა 2-ის სელექტიური ინჰიბიტორები: ასაპ-ის (მაგ. სალიცილის მჟავას წარმოებულები, ინდომეტაცინი) ერთდროულმა გამოყენებამ შესაძლოა შეამციროს ექსფორჯი H-ის შემადგენელი თიაზიდური კომპონენტის დიურეზული და ჰიპოტენზიური მოქმედება. თანმხლებმა ჰიპოვოლემიამ შეიძლება გამოიწვიოს თირკმლის მწვავე უკმარისობა.

ალოპურინოლი: თიაზიდურ დიურეტიკებთან (ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით) კომბინირებული გამოყენებისას შესაძლოა გაიზარდოს ალოპურინოლისადმი ჰიპერმგრძნობელობითი რეაქციების განვითარების სიხშირე.

ამანტადინი: თიაზიდურ დიურეტიკებთან (ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით) კომბინირებული გამოყენებისას შესაძლოა გაიზარდოს ამანტადინის გვერდითი ეფექტების რისკი.

სიმსივნის საწინააღმდეგო საშუალებები (მაგ. ციკლოფოსფამიდი, მეტოტრექსატი): თიაზიდურ დიურეტიკებთან კომბინირებულმა გამოყენებამ შესაძლოა გამოიწვიოს ციტოტოქსიკური საშუალებების თირკმლისმიერი ექსკრეციის დაქვეითება და გაზარდოს მათი მიელოსუპრესიული ეფექტი.

ანტიქოლინერგული საშუალებები: ანტიქოლინერგული პრეპარატები (მაგ. ატროპინი, ბიპერიდენი) ზრდიან თიაზიდური დიურეტიკების ბიოშეღწევადობას, რაც სავარაუდოდ დაკავშირებულია კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მოტორული აქტივობის და კუჭის დაცლის სიჩქარის დაქვეითებასთან.

თავის მხრივ, პროკინეტიკები, როგორიც არის ციზაპრიდი აქვეითებს თიაზიდური დიურეტიკების ბიოშეღწევადობას.

იონმცვლელი ფისები: ქოლესტირამინი და ქოლესტიპოლი აქვეითებს თიაზიდური დიურეტიკების (ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით) აბსორბციას. თუმცა ჰიდროქლორთიაზიდის და ფისების დოზების რეგულაცია, როცა ჰიდროქლორთიაზიდი მიიღება ფისების მიღებამდე 4 საათით ადრე ან მათი მიღებიდან 4-6 საათის შემდეგ, პოტენციურად ამცირებს ურთიერთქმედებას.

ვიტამინი D: თიაზიდური დიურეტიკების (ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით) კომბინირება ვიტამინ D-თან ან კალციუმის მარილებთან აძლიერებს კალციუმის შრატისმიერი კონცენტრაციის მატებას.

ციკლოსპორინი: თიაზიდურ დიურეტიკებთან ერთდროული გამოყენება ზრდის ჰიპერურიკემიის და პოდაგრული გართულებების რისკს.

კალციუმის მრილები: თიაზიდურ დიურეტიკებთან ერთდროული გამოყენება განაპირობებს ჰიპერკალციემიას, კალციუმის მილაკოვანი რეაბსორბციის მატებას.

დიაზოქსიდი: თიაზიდურ დიურეტიკები აძლიერებენ დიაზოქსიდის ჰიპერგლიკემიურ ეფექტს.

მეთილდოფა: არსებობს ლიტერატურული მონაცემები ჰემოლიზური ანემიის განვითარების შესახებ მეთილდოფას და ჰიდროქლორთიაზიდის ერთდროული გამოყენების ფონზე.

ალკოჰოლი, ბარბიტურატები და ნარკოტიკული საშუალებები: თიაზიდური დიურეტიკების ალკოჰოლთან, ბარბიტურატებთან და ნარკოტიკულ საშუალებებთან ერთდროული გამოყენება აძლიერებს ორთოსტატულ ჰიპოტენზიას.

პრესორული ამინები: ჰიდროქლორთიაზიდი აქვეითებს რეაქციას პრესორულ ამინებზე (მაგ. ნორადრენალინი). ამგვარი ურთიერთქმედების კლინიკური მნიშვნელობა არაერთგვაროვანია და არასაკმარისია მათი გამოყენების გამოსარიცხად.

ფარმაკოლოგიური თავისებურებები.

ფარმაკოდინამიკა.

პრეპარატი ექსფორჯი H წარმოადგენს კომბინირებულ პრეპარატს, რომელიც შეიცავს სამ ანტიჰიპერტენზიულ საშუალებას, რომელთა ანტიჰიპერტენზიული მოქმედების მექანიზმები ერთმანეთს ავსებენ ესენციური ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში არტერიული წნევის კონტროლის თვალსაზრისით: ამლოდიპინი ეკუთვნის კალციუმის ანტაგონისტებს, ვალსარტანი - ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტებს, ჰიდროქლორთიაზიდი კი - თიაზიდურ დიურეტიკებს. აღნიშნული კომპონენტების კომბინაციას გააჩნია ადიტიური ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი და ამცირებს არტერიულ წნევას უფრო მეტად, ვიდრე თითოეული კომპონენტი ცალკე აღებული.

ამლოდიპინი.

პრეპარტ ექსფორჯი H-ის შემდგენლობაში შემავალი ამლოდიპინი თრგუნავს კალციუმის იონების ტრანსმემბრანულ მიწოდებას გულის და სისხლძარღვების გლუვ კუნთებში. ამლოდიპინის ანტიჰიპერტენზიული მოქმედება განპირობებულია გლუვ მუსკულატურაზე პირდაპირი რელაქსაციური მოქმედებით, რაც იწვევს სისხლძარღვთა პერიფერიული წინააღმდეგობის და არტერიული წნევის დაქვეითებას. ექსპერიმენტული კვლევის შედეგების თანახმად ამლოდიპინი უკავშირდება დიჰიდროპირიდინულ და არადიჰიდროპირიდინულ ცენტრებს. გულის კუნთის და სისხლძარღვების გლუვი კუნთების კუმშვადობა დამოკიდებულია უჯრედგარე კალციუმის იონების შესვლაზე უჯრედებში, სპეციალური იონური არხების საშუალებით.

არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში ამლოდიპინის თერაპიული დოზების შეყვანა განაპირობებს სისხლძარღვთა გაფართოვებას და შედეგად არტერიული წნევის დაქვეითებას ჰორიზონტალურ (ზურგზე მწოლიარე) და ვერტიკალურ მდგომარეობაში. ხანგრძლივი დოზირების შემთხვევაში არტერიული წნევის დაქვეითებას არ ახლავს გულისცემის სიხშირის ან პლაზმური კატექოლამინების დონის დაქვეითება.

პრეპარატის პლაზმური კონცენტრაცია კორელირდება თერაპიულ პასუხთან, როგორც ახალგაზრდა, ისე ხანდაზმულ პაციენტებში.

არტერიული ჰიპერტენზიის და თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში ამლოდიპინის თერაპიული დოზა განაპირობებს თირკმლის სისხლძარღვთა წინააღმდეგობის დაქვეითებას, ასევე მილაკოვანი ფილტრაციის სიჩქარის მატებას და თირკმელში პლაზმის ეფექტურ გადინებას ფილტრაციული ფრაქციის ან პროტეინურიის ცვლილების გარეშე.

კალციუმის არხების სხვა ბლოკატორების მსგავსად, გულის ჰემოდინამიკური პარამეტრების ცვლილება მოსვენების და ფიზიკური დატვირთვის (ან სიარულის) მდგომარეობაში, პარკუჭების ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში, რომლებიც იღებენ ამლოდიპინს, ჯამში იწვევს გულის ინდექსის უმნიშვნელო ზრდას, დP/დტ მაჩვენებელზე, საბოლოო დიასტოლურ წნევაზე ან მარცხენა პარკუჭის მოცულობაზე მნიშვნელოვანი გავლენის გარეშე. ჰემოდინამიკის კვლევაში ამლოდიპინი, თერაპიული დოზის ფარგლებში, არ ასოცირდებოდა უარყოფით ინოტროპულ ეფექტთან ინტაქტურ ცხოველებსა და ადამიანებში, ბეტა- ბლოკატორებთან კომბინირებული გამოყენების დროსაც კი ადამიანებში.

ამლოდიპინი არ ცვლის სინუსური კვანძის ფუნქციას ან წინაგულ-პარკუჭოვან გამტარებლობას ინტაქტურ ცხოველებსა და ადამიანებში. კლინიკურ კვლევებში, რომლებშიც ამლოდიპინი გამოიყენებოდა ბეტა-ბლოკატორებთან კომბინაციაში არტერიული ჰიპერტენზიის ან სტენოკარდიის მქონე პაციენტებში, არასასურველი ეფექტები ეკგ მონაცემებით არ გამოვლენილა.

ამლოდიპინმა გამოავლინა დადებითი კლინიკური ეფექტი ქრონიკული სტაბილური სტენოკარდიის, ვაზოსპასტიური სტენოკარდიის და ანგიოგრაფიულად დადასტურებული კორონარული არტერიების დაავადების მქონე პაციენტებში.

ვალსარტანი.

ვალსარტანი წარმოადგენს ანგიოტენზინ II რეცეპტორების პერორალურ, აქტიურ, ძლიერ და სპეციფიურ ანტაგონისტს. ის შერჩევითად მოქმედებს Aთ1 რეცეპტორებზე, რომლებიც პასუხისმგებელია ანგიოტენზინ II მოქმედებაზე. ანგიოტენზინ II-ის დონის მატება სისხლის პლაზმაში ვალსარტანით Aთ1 რეცეპტორების ბლოკირების შემდეგ იწვევენ დაუბლოკავი Aთ2 რეცეპტორების აქტივაციას, რაც, სავარაუდოდ, აწონასწორებს Aთ1 რეცეპტოების ეფექტს. გამოხატული ნაწილობრივი აგონისტური აქტივობა Aთ1 რეცეპტორების ქვეტიპებისადმი ვალსარტანს არ გააჩნია და ხასიათდება უფრო მაღალი მსგავსებით (დაახლოებით 20000-ჯერ) Aთ1 რეცეპტორების ქვეტიპების, ვიდრე Aთ2 რეცეპტორების ქვეტიპებისადმი.

ვალსარტანი არ თრგუნავს აგფ-ს, რომელიც ასევე ცნობილია კინაზა II სახელწოდებით და ანგიოტენზინ 1-ს ანგიოტენზინ 2 გარდაქმნის და იწვევს ბრადიკინინის დეგრადაციას. აგფ-ზე გავლენის, ბრადიკინინის ან სუბსტანცია P-ს პოტენცირების უნარის არარსებობის გამო, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტების კავშირი ხველებასთან ნაკლებად სავარაუდოა. კლინიკურ კვლევებში, სადაც ვალსარტანი შეადარეს აგფ-ინჰიბიტორებს, მშრალი ხველის განვითარების სიხშირე ვალსარტანის ჯგუფში გაცილებით ნაკლები იყო (P<0,05), ვიდრე აგფ-ინჰიბიტორებისა (2,6%, შედარებით 7,9% შესაბამისად). აგფ-ინჰიბიტორების ფონზე ანამნეზში მშრალი ხველის მქონე პაციენტების კლინიკურ კვლევაში, ხველა აღენიშნა საკვლევი პირების 19,5%-ს ვალსარტანის და 19,0%-ს თიაზიდურ დიურეტიკის ჯგუფებში, 68,5%-თან შედარებით აგფ- ინჰიბიტორის ჯგუფში (P<0,05). ვალსარტანი არ უკავშირდება და არ აბლოკირებს სხვა ჰორმონულ რეცეპტორებს ან იონურ არხებს, რომლებიც ხასიათდებიან გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მარეგულირებელი ცნობილი პოტენციალით.

ვალსარტანი არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში იწვევს არტერიული წნევის დაქვეითებას პულსის სიხშირის ცვლილების გარეშე.

პაციენტების უმრავლესობაში ერთჯერადი დოზის პერორალურად მიღების შემდეგ ჰიპოტენზიური ეფექტის დაწყება აღინიშნება პრეპარატის მიღებიდან 2 საათის განმავლობაში, არტერიული წნევის მაქსიმალური დაქვეითება მიიღწევა 4-6 საათის განმავლობაში. ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი ნარჩუნდება პრეპარატის მიღებიდან 24 საათის განმავლობაში. განმეორებითი დოზირების რეჟიმის დაცვის შემთხვევაში არტერიული წნევის მაქსიმალური შემცირება ნებისმიერი დოზის გამოყენებით, როგორც წესი, მიიღწევა 2-4 კვირაში და ნარჩუნდება ხანგრძლივი თერაპიის შემთხვევაში. ვალსარტანის უეცარი მოხსნა არ ხასიათდება “როკოშეტული” ჰიპერტენზიით ან სხვა გვერდითი ეფექტებით.

ვალსარტანმა აჩვენა ჰოსპიტალიზაციის რიცხვის მნიშვნელოვანი შემცირება გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტებში (II-IV კლასი, ნიუ-იორკის კარდიოლოგთა ასოციაციის კლასიფიკაციით). განსაკუთრებული სარგებელი აღინიშნა იმ პაციენტებში, რომლებიც არ ღებულობდნენ აგფ-ინჰიბიტორებს ან ბეტა-ბლოკატორებს. ვალსარტანმა ასევე აჩვენა გულ-სისხლძარღვთა დაავადებებისმიერი სიკვდილიანობის შემცირება მარცხენა პარკუჭოვანი უკმარისობის ან მარცხენა პარკუჭის დისფუნქციის მქონე კლინიკურად სტაბილურ პაციენტებში, მიოკარდიუმის ინფარქტის გადატანის შემდეგ.

ჰიდროქლორთიაზიდი.

თიაზიდური დიურეტიკების ძირითადი მოქმედების ადგილს წარმოადგენს თირკმლის დისტალური კლაკნილი მილაკი. ცნობილია, რომ თირკმლის ქერქოვანი შრის დისტალურ კლაკნილ მილაკებში განთავსებულია მაღალმგრძნობიარე რეცეპტორი, თიაზიდური დიურეტიკის შემბოჭავი და ნატრიუმისა (Nა+) და ქლორის (ჩლ-) იონების რეაბსორბციის დამთრგუნველი ძირითადი ცენტრით. თიაზიდების მოქმედების მექანიზმი მიმართულია Nა+ და ქლორის ჩლ- ტრანსპორტის ინჰიბირებისკენ, სავარაუდოდ, ჩლ- იონების შემაკავშირებელი უბნებისთვის კონკურენციის გზით აღნიშნულ სისტემაში. შედეგად ხდება:

- პირდაპირ, ნატრიუმის და ქლორის ექსკრეციის ზრდა დაახლოებით მსგავსი ხარისხით;

- არაპირდაპირ, პლაზმის მოცულობის შემცირება, დიურეტიკის მოქმედების შედეგად, პლაზმური რენინის აქტივობის ზრდით, ალდოსტერონის სეკრეციის, შარდთან ერთად კალიუმის გამოყოფის გაძლიერებით და შრატისმიერი კალიუმის დონის დაქვეითებით.

ფარმაკოკინეტიკა.

სწორხაზოვნება.

ამლოდიპინის, ვალსარტანის და ჰიდროქლორთიაზიდის ფარმაკოკინეტიკა სწორხაზოვანია.

ამლოდიპინი.

შეწოვა: პერორალურად ამლოდიპინის თერაპიული დოზის მიღების შემდეგ მაქსიმალური კონცენტრაცის პლაზმაში 6-12 საათში მიიღწევა. აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა 64%-80% შეადგენს. საკვების მიღება გავლენას არ ახდენს ამლოდიპინის ბიოშეღწევადობაზე.

განაწილება: გადანაწილების მოცულობა დაახლოებით 21 ლ/კგ-ს შეადგენს. Iნ ვიტრო კვლევებმა აჩვენა, რომ მოცირკულირე ამლოდიპინის 97,5% უკავშირდება პლაზმის ცილებს. ამლოდიპინი კვეთს პლაცენტურ ბარიერს და გადადის დედის რძეში.

ბიოტრანსორმაცია/მეტაბოლიზმი: ამლოდიპინი ექსტენსიურად (დაახლოებით 90%) მეტაბოლიზდება ღვიძლში ინერტულ მეტაბოლიტებამდე.

გამოყოფა: ამლოდიპინის გამოყოფა პლაზმიდან ატარებს ორფაზიან ხასიათს ნახევარგამოყოფის საბოლოო პერიოდით 30-დან 50 საათამდე. პლაზმის წონასწორული კონცენტრაციები მიიღწევა ხანგრძლივი გამოყენების შემდეგ, 7-8 დღის განმავლობაში. შეუცვლელი ამლოდიპინის 10% და მეტაბოლიტების 60% გამოიყოფა შარდთან ერთად.

ვალსარტანი.

შეწოვა: ვალსარტანის პერორალური მიღების შემდეგ პრეპარატის მაქსიმალური კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში მიიღწევა 2-4 საათის განმავლობაში. აბსოლუტური ბიოშეღწევადობის საშუალო მაჩვენებელი 23%-ს შეადგენს. საკვების მიღება ამცირებს ვალსარტანის ექსპოზიციას (AUჩ მაჩვენებლებით) დაახლოებით 40%-ით და მაქსიმალურ პლაზმურ კონცენტრაციას (ჩმახ) დაახლოებით 50%-ით, თუმცა დოზის მიღებიდან 8 საათის შემდეგ, პლაზმური კონცენტრაცია იდენტურია საკვებთან ერთად ან უზმოზე მიღებული კონცენტრაციისა. AUჩ-ის მითითებული შემცირებას არ ახლავს თერაპიული ეფექტის კლინიკურად მნიშვნელოვანი დაქვეითება და შედეგად, ვალსარტანი შეიძლება მიღებულ იქნას კვებისგან დამოუკიდებლად.

განაწილება: გადანაწილების მოცულობა წონასწორულ მდგომარეობაში ინტრავენური მიღების შემდეგ დაახლოებით 17 ლ-ს შეადგენს, რაც მიუთითებს, რომ ვალსარტანი არ ხასიათდება ქსოვილებში აქტიური განაწილებით. ვალსარტანის მნიშვნელოვანი ნაწილი (94-97%) უკავშირდება პლაზმის ცილებს, ძირითადად ალბუმინებს.

ბიოტრანსორმაცია/მეტაბოლიზმი: ვალსარტანი არ განიცდის მნიშვნელოვან ბიოტრანსფორმაციას, მისი მხოლოდ 20% გამოიყოფა მეტაბოლიტების სახით. პლაზმაში აღინიშნება მისი ჰიდროქსიმეტაბოლიტების მცირე კონცენტრაცია (ვალსარტანის AUჩ <10%). აღნიშნული მეტაბოლიტი ფარმაკოლოგიურად ინერტულია.

გამოყოფა: ვალსარტანი ავლენს დაშლის მულტიექსპოტენციალურ კინეტიკას (თ1/2<1 სთ და თ1/2 9 საათის ფარგლებშია). ვალსარტანი უპირატესად შეუცვლელი სახით გამოიყოფა ძირითადად ფეკალური მასებით (დაახლოებით 83%) და შარდით (დაახლოებით 13%). ინტრავენური შეყვანის შემდეგ ვალსარტანის პლაზმური კლირენსი შეადგენს დაახლოებით 2 ლ/სთ-ს, თირკმლისმიერი კლირენსი კი - 0,62 ლ/სთ-ს (საერთო კლირენსის 30%). ნახევარგამოყოფის პერიოდი 6 საათს შეადგენს.

ჰიდროქლორთიაზიდი.

შეწოვა: პერორალური მიღების შემდეგ ჰიდროქლორთიაზიდი სწრაფად შეიწოვება (თმახ - დაახლოებით 2 საათი). დოზების თერაპიულ დიაპაზონში AUჩ მნიშვნელობა ხაზოვნად იზრდება და დოზის პროპორციულია. საკვებთან ერთად მიღებისას აღინიშნა ჰიდროქლორთიაზიდის სისტემური შეღწევადობის როგორც მატება, ისე კლება, უზმოზე მიღებასთან შედარებით. აღნიშნული ეფექტის სიდიდე უმნიშვნელოა და მცირე გავლენას ახდენს კლინიკაზე. ჰიდროქლორთიაზიდის პერორალური მიღების შემდეგ, აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა შეადგენს დაახლოებით 70%-ს.

განაწილება: გადანაწილების და გამოყოფის კინეტიკა ჯამში ხასიათდება, როგორც ბიოექსპონენციალური შემცირებადი ფუნქცია. განაწილების მოცულობა შეადგენს 4-8 ლ/კგ-ს. მოცირკულირე ჰიდროქლორთიაზიდი უკავშირდება პლაზმის ცილებს (40-70%), ძირითადად ალბუმინებს. ჰიდროქლორთიაზიდი ასევე აკუმულირდება ერითროციტებში, სადაც მისი დონე 3-ჯერ აღემატება პლაზმურ კონცენტრაციას.

ბიოტრანსფორმაცია/მეტაბოლიზმი: ჰიდროქლორთიაზიდი ძირითადად უცვლელი სახით გამოიყოფა.

გამოყოფა: ჰიდროქლორთიაზიდის პლაზმიდან ნახევარგამოყოფის პერიოდი საბოლოო ფაზაში შეადგენს საშუალოდ 6-15 საათს. განმეორებითი დანიშვნისას ჰიდროქლორთიაზიდის ფარმაკოკინეტიკა არ იცვლება, დღეში ერთხელ დანიშვნის შემთხვევაში კუმულაცია უმნიშვნელოა. დოზის 95%-ზე მეტი უცვლელი სახით გამოიყოფა შარდთან ერთად.

ამლოდიპინი/ვალსარტანი/ჰიდროქლორთიაზიდი.

პრეპარატ ექსფორჯი H-ის პერორალურად მიღების შემდეგ პლაზმაში ამლოდიპინის, ვალსარტანისა და ჰიდროქლორთიაზიდის მაქსიმალური კონცენტრაცია ჯანმრთელ მოხალისეებში 6-8 საათში, 3 საათში და 2 საათში მიიღწევა შესაბამისად. ამლოდიპინის, ვალსარტანის და ჰიდროქლორთიაზიდის შეწოვის სიჩქარე და ხარისხი ეკვივალენტურია მათი მონოთერაპიის სახით მიღებისას დაფიქსირებული მაჩვენებლებისა.

პაციენტთა ცალკეული ჯგუფები.

ხანდაზმული პაციენტები. ამლოდიპინის მაქსიმალური კონცენტრაციის მიღწევა თანაბარ დროში ხდება როგორც ახალგაზრდა, ისე ხანდაზმულ პაციენტებში. ასაკოვან პაციენტებში ამლოდიპინის კლირენსი ხასიათდება დაქვეითების ტენდენციით, იწვევს რა AUჩ და ნახევარგამოყოფის პერიოდის მატებას. ვალსარტანის სისტემური ექსპოზიცია ხანდაზმულ პაციენტებში მცირედ აღემატება ახალგაზრდებისას, რაც არ ატარებს კლინიკურად მნიშვნელოვან ხასიათს.

შეზღუდული მონაცემები ადასტურებს, რომ ჰიდროქლორთიაზიდის სისტემური კლირენსი დაქვეითებულია როგორც ჯანმრთელ, ისე ჰიპერტენზიის მქონე ხანდაზმულ პაციენტებში, ჯანმრთელ ახალგაზრდა მოხალისეებთან შედარებით.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა. თირკმლის ფუნქციის დარღვევა მნიშვნელოვან გავლენას არ ახდენს ამლოდიპინის ფარმაკოკინეტიკაზე. არ არსებობს აშკარა კორელაცია თირკმლის ფუნქციასა და ვალსარტანის ექსპოზიციას შორის, თირკმლის ფუნქციის დარღვევის სხვადასხვა ხარისხის მქონე პაციენტებში. თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი და საშუალო სიმძიმის დარღვევების მქონე პაციენტებს შეუძლიათ პრეპარატის ჩვეულებრივი საწყისი დოზით მიღება.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევის შემთხვევაში ჰიდროქლორთიაზიდის საშუალო პიკური მაჩვენებლები პლაზმაში და AUჩ მნიშვნელობა მომატებულია, შარდში ექსპრესიის სიჩქარე კი - დაქვეითებული. თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი და საშუალო სიმძიმის დარღვევების მქონე პაციენტებს აღენიშნა ჰიდროქლორთიაზიდის AUჩ-ის ორჯერადი მატება. თირკმლისმიერი კლირენსი ასევე მნიშვნელოვნად მცირდება (300 მლ/წთ) თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებთან შედარებით. ამგვარად, პრეპარატი ექსფორჯი H სიფრთხილით გამოიყენება თირკმლის ფუნქციის მწვავე დარღვევის მქონე პაციენტებში (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ).

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა. ამლოდიპინის კლირენსი მცირდება ღვიძლის დარღვეული ფუნქციის მქონე პაციენტებში, რაც იწვევს AUჩ მაჩვენებლის მატებას დაახლოებით 40-60%-ით. ღვიძლის ფუნქციის მსუბუქი და საშუალო სიმძიმის ქრონიკული დაავადებების მქონე პაციენტებში ვალსარტანის ექსპოზიცია (AUჩ მაჩვენებლის მიხედვით) ორჯერ აღემატება ზრდასრულ მოხალისეებში დაფიქსირებულ მაჩვენებლებს (ასაკის, სქესის და წონის მიხედვით დაჯგუფებული). ღვიძლის დაავადების მქონე პაციენტებში პრეპარატი სიფრთხილით უნდა დაინიშნოს.

ფარმაცევტული მახასიათებლები.

ძირითადი ფიზიკურ-ქიმიური თვისებები:

5 მგ/160 მგ/12,5 მგ ტაბლეტები - ოვალური, ორმხრივ ამობურცული ტაბლეტები, დაფარული თეთრი აპკიანი გარსით, ირიბად წაკვეთილი კიდეებით, გრავირებით “NVღ” ერთ მხარეს და “VჩL” - მეორეზე;

ექსფორჯი H-ის ტაბლეტების გაყოფა თანაბარ დოზებად შეუძლებელია.

ვარგისობის ვადა.

2 წელი.

შენახვის პირობები.

ინახება არაუმეტეს 30C ტემპერატურის პირობებში, თავისივე შეფუთვაში, ნესტისაგან დასაცავად.

ინახება ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილას!

გამოშვების ფორმა.

14 ტაბლეტი ბლისტერზე; 1 ან 2 ბლისტერი მუყაოს კოლოფში.

გაცემის წესი.

ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი -II , გაიცემა ფორმა №3 რეცეპტით